مونوکسیدکربن گازی بی‌رنگ، بیبو و بسیار پایدار است که دارای زمان ماند 2 تا 4 ماه در اتمسفر می‌باشد. این گاز از اجزاء کمیاب تروپوسفر بوده و توسط فرآیندهای طبیعی و از منابع مصنوعی تولید می‌شود. منابع طبیعی و انسا‌ن‌ساخت هر دو در تشکیل مونوکسیدکربن اتمسفر سهیم هستند. بدیهی است حمل و نقل بیش از سایر فعالیتهای انسانی (کارخانجات ذوب و پردازش فلزات، صنایع شیمیایی و زباله سوزها) در این امر نقش دارد. در محیط بسته ژنراتورها، اجاق گازها، استفاده از هیزم یا چوب به عنوان سوخت در منازل مسکونی، مصرف توتون و تنباکو و هیترهای با سوخت کروزن از عوامل مولد مونوکسیدکربن به شمار میروند. مطالعات بسیاری نشان می‌دهند که غلظت‌های بالای مونوکسیدکربن می‌توانند باعث تغییرات فیزیولوژیک و پاتولوژیک و نهایتاً مرگ شوند. مونوکسیدکربن یک ماده قابل استنشاق سمی می‌باشد که بافت‌های بدن را از اکسیژن لازم بی‌نصیب می‌کند.
به طور کلی مونوکسیدکربن چهار نوع اثر مهم بر کارکردهای فیزیولوژیک انسان دارد:
اثرات قلبی و عروقی-
اثرات مغزی و ایجاد ناهنجاری در رفتارهای عصبی-
اثر فیبریونولیز-
سقط جنین-
